សរសេរដោយដាវីឌ ពេលកំពុងជ្រកកោនក្នុងរូងភ្នំ (អាចគេចពីការតាមរករបស់សូល) ទំនុកតម្កើង ១៤២ បង្ហាញយើងនូវការអង្វរដោយអស់សង្ឃឹមចំពោះផ្នែកនៃអ្នកតែងទំនុកតម្កើង។ ដែលមើលឃើញខ្លួនឯងតែម្នាក់ឯង ក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំង ហើយត្រូវការជំនួយជាបន្ទាន់។

ទំនុកដំកើង ១៤២ — ការអង្វរដោយអស់សង្ឃឹមសម្រាប់ជំនួយ

ក្នុងករណីមានការអង្វរផ្ទាល់ខ្លួន ទំនុកតម្កើង ១៤២ បង្រៀនយើង ថា ក្នុងគ្រានៃភាពឯកោ យើងឃើញបញ្ហាប្រឈមដ៏ធំបំផុតរបស់យើង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអម្ចាស់អនុញ្ញាតឱ្យយើងឆ្លងកាត់ស្ថានភាពបែបនេះ យ៉ាងជាក់លាក់ ដើម្បីយើងអាចពង្រឹងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយទ្រង់។

ចំពោះមុខការបង្រៀននេះ អ្នកតែងទំនុកតម្កើងនិយាយដោយស្មោះត្រង់ជាមួយព្រះ ដោយបង្ហាញពីបញ្ហារបស់ទ្រង់ ដោយទុកចិត្តលើ សេចក្ដីសង្រ្គោះ។

ខ្ញុំបានស្រែកទៅកាន់ព្រះអម្ចាស់ដោយសំឡេងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានអង្វរព្រះអម្ចាស់ដោយសំឡេងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ពីបញ្ហារបស់ខ្ញុំ។

នៅពេលដែលវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំមានបញ្ហានៅក្នុងខ្ញុំ នោះអ្នកដឹងពីផ្លូវរបស់ខ្ញុំ។ នៅតាមផ្លូវដែលខ្ញុំកំពុងដើរ ​​ពួកគេបានលាក់អន្ទាក់សម្រាប់ខ្ញុំ។

ខ្ញុំមើលទៅខាងស្តាំរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានឃើញ។ ប៉ុន្តែ​គ្មាន​អ្នក​ណា​ស្គាល់​ខ្ញុំ​ទេ។ ទីជម្រកដែលខ្ញុំខ្វះខាត; គ្មាននរណាម្នាក់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រលឹងរបស់ខ្ញុំទេ។

ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ខ្ញុំបានយំ។ ខ្ញុំបាននិយាយថា៖ អ្នកគឺជាជម្រករបស់ខ្ញុំ ហើយជាចំណែករបស់ខ្ញុំនៅក្នុងទឹកដីនៃអ្នករស់នៅ។

ស្តាប់ការយំរបស់ខ្ញុំ។ ព្រោះ​ខ្ញុំ​ធ្លាក់​ទឹក​ចិត្ត​ខ្លាំង​ណាស់។ សូមរំដោះខ្ញុំចេញពីអ្នកដេញតាមរបស់ខ្ញុំ។ ពីព្រោះពួកគេខ្លាំងជាងខ្ញុំ។

សូមនាំព្រលឹងខ្ញុំចេញពីគុក ដើម្បីអោយខ្ញុំសរសើរតម្កើងព្រះអង្គឈ្មោះ​របស់​អ្នក; មនុស្សសុចរិតនឹងឡោមព័ទ្ធទូលបង្គំ ដ្បិតទ្រង់បានប្រោសទូលបង្គំយ៉ាងល្អ។

ការបកស្រាយទំនុកតម្កើង 142

បន្ទាប់ ស្វែងយល់បន្ថែមបន្តិចអំពីទំនុកតម្កើង ១៤២ តាមរយៈការបកស្រាយខគម្ពីររបស់វា។ សូមអានដោយយកចិត្តទុកដាក់!

ខទី 1 ដល់ទី 4 – ការជ្រកកោនបានបរាជ័យសម្រាប់ខ្ញុំ

“ដោយសំឡេងរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានស្រែកទៅកាន់ព្រះអម្ចាស់។ ដោយ​សំឡេង​របស់​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​បាន​អង្វរ​ព្រះអម្ចាស់។ ខ្ញុំ​បាន​បង្ហូរ​ពាក្យ​បណ្តឹង​របស់​ខ្ញុំ​នៅ​ចំពោះ​មុខ​គាត់។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ពីទុក្ខព្រួយរបស់ខ្ញុំ។ កាល​វិញ្ញាណ​របស់​ខ្ញុំ​មាន​ទុក្ខ​ក្នុង​ខ្លួន​ខ្ញុំ នោះ​អ្នក​បាន​ស្គាល់​ផ្លូវ​របស់​ខ្ញុំ។ នៅ​តាម​ផ្លូវ​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុង​ដើរ ពួក​គេ​បាន​លាក់​អន្ទាក់​សម្រាប់​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានមើលទៅខាងស្ដាំរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានឃើញ។ ប៉ុន្តែ​គ្មាន​អ្នក​ណា​ស្គាល់​ខ្ញុំ​ទេ។ ទីជម្រកដែលខ្ញុំខ្វះខាត; គ្មានអ្នកណាខ្វល់ខ្វាយពីព្រលឹងខ្ញុំទេ»។

សម្រែក ការអង្វរ ទំនុកតម្កើង ១៤២ ចាប់ផ្តើមក្នុងពេលនៃភាពអស់សង្ឃឹមសម្រាប់អ្នកតែងទំនុកតម្កើង។ នៅ​តែ​ម្នាក់​ឯង​ក្នុង​ចំណោម​មនុស្ស​រមែង​ស្លាប់ ដាវីឌ​បន្លឺ​ឡើង​នូវ​ទុក្ខ​ព្រួយ​ទាំង​អស់​របស់​គាត់។ ដោយសង្ឃឹមថាព្រះនឹងស្តាប់គាត់។

ការអស់សង្ឃឹមរបស់គាត់នៅទីនេះគឺទាក់ទងទៅនឹងផែនការរបស់ខ្មាំងសត្រូវរបស់គាត់ ដែលដាក់អន្ទាក់នៅតាមផ្លូវដែលគាត់ធ្លាប់ធ្វើដំណើរដោយសុវត្ថិភាព។ នៅ​ខាង​គាត់​មិន​មាន​មិត្តភ័ក្ដិ អ្នក​ទុក​ចិត្ត ឬ​ដៃគូ​ដែល​អាច​ជួយ​គាត់​បាន​ទេ។

ខទី 5 ដល់ 7 – ទ្រង់​ជា​ទី​ពឹង​ជ្រក​របស់​ខ្ញុំ

«ឱ​ព្រះ​អម្ចាស់​អើយ ទូលបង្គំ​បាន​យំ ទូលបង្គំ​ថា ព្រះអង្គ​ជា​ទី​ពឹង​ជ្រក​របស់​ទូលបង្គំ ហើយ​ជា​ចំណែក​របស់​ទូលបង្គំ​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​នៃ​មនុស្ស​រស់។ ឆ្លើយការយំរបស់ខ្ញុំ; ព្រោះ​ខ្ញុំ​ធ្លាក់​ទឹក​ចិត្ត​ខ្លាំង​ណាស់។ សូមរំដោះខ្ញុំចេញពីអ្នកដេញតាមរបស់ខ្ញុំ។ ដោយសារតែពួកគេកាន់តែច្រើនខ្លាំងជាងខ្ញុំ។ សូមនាំព្រលឹងទូលបង្គំចេញពីគុក ដើម្បីលើកតម្កើងព្រះនាមព្រះអង្គ។ មនុស្សសុចរិតនឹងហ៊ុំព័ទ្ធទូលបង្គំ ដ្បិតទ្រង់បានធ្វើល្អដល់ទូលបង្គំហើយ។ ពីអ្នកធ្វើទារុណកម្មរបស់គាត់ — ក្នុងករណីនេះ សូល និងកងទ័ពរបស់គាត់។

គាត់អធិស្ឋានសុំឱ្យព្រះអម្ចាស់នឹងយកគាត់ចេញពីរូងភ្នំងងឹតដែលគាត់រកឃើញដោយខ្លួនឯង ពីព្រោះគាត់ដឹងថាចាប់ពីពេលនោះមក គាត់នឹងត្រូវឡោមព័ទ្ធ។ ដោយមនុស្សសុចរិត ដោយសរសើរដល់សេចក្តីល្អរបស់ព្រះ។

ស្វែងយល់បន្ថែម៖

• អត្ថន័យនៃទំនុកតម្កើងទាំងអស់៖ យើងបានប្រមូលទំនុកតម្កើងចំនួន 150 សម្រាប់អ្នក
• តើអ្នកស្គាល់ Rosary of Souls ទេ? រៀនពីរបៀបអធិស្ឋាន
• ការអធិស្ឋានដ៏មានអានុភាពសម្រាប់ជំនួយក្នុងគ្រាមានទុក្ខ