O Ψαλμός 39 είναι ένας ψαλμός σοφίας με τη μορφή προσωπικού θρήνου. Είναι ένας ασυνήθιστος ψαλμός από πολλές απόψεις, ιδίως επειδή ο ψαλμωδός τελειώνει τα λόγια του ζητώντας από τον Θεό να τον αφήσει ήσυχο. Κατανοήστε το νόημα αυτών των ιερών λόγων.

Η δύναμη των λέξεων του Ψαλμού 39

Διαβάστε τα παρακάτω λόγια με μεγάλη πίστη και σοφία:

1. Είπα: Θα φυλάξω τους δρόμους μου, για να μην αμαρτάνω με τη γλώσσα μου- θα φυλάξω το στόμα μου με φίμωτρο, ενώ οι ασεβείς στέκονται μπροστά μου.
2. Με τη σιωπή παρέμεινα σαν ένας κόσμος- σιώπησα ακόμη και για τα καλά- αλλά ο πόνος μου γινόταν όλο και χειρότερος.
3. Η καρδιά μου σκανδαλίστηκε μέσα μου- ενώ συλλογιζόμουν, η φωτιά άναψε- τότε με τη γλώσσα μου, λέγοντας,
4. Κύριε, κάνε με να γνωρίσω το τέλος μου και το μέτρο των ημερών μου, για να γνωρίσω πόσο αδύναμος είμαι.
5. Δες, μέτρησες τις ημέρες μου σε διάστημα- ο χρόνος της ζωής μου είναι σαν τίποτα μπροστά σου. Αλήθεια, κάθε άνθρωπος, όσο σταθερός και αν είναι, είναι εντελώς ματαιόδοξος.
6. Βέβαια, κάθε άνθρωπος περπατάει σαν σκιά- σίγουρα ανησυχεί μάταια, συσσωρεύει πλούτη και δεν ξέρει ποιος θα τα πάρει.
7. Τώρα, λοιπόν, Κύριε, τι ελπίζω; Η ελπίδα μου είναι σε σένα.
8. Λύτρωσέ με από όλα τα παραπτώματά μου- μη με κάνεις όνειδος των ανόητων.
9. Είμαι άφωνος, δεν θα ανοίξω το στόμα μου- γιατί εσύ είσαι αυτός που ενήργησε,
10. Πάρε το μαστίγιό σου από πάνω μου- λιποθύμησα από το χτύπημα του χεριού σου.
11. Όταν με επιπλήξεις παιδεύεις έναν άνθρωπο για ανομία, καταστρέφεις, όπως ο σκόρος, ό,τι πολύτιμο έχει μέσα του- επειδή, πράγματι, κάθε άνθρωπος είναι ματαιότητα.
12. Άκουσε την προσευχή μου, Κύριε, και κλίσε το αυτί σου στην κραυγή μου- μη σιωπήσεις στα δάκρυά μου- επειδή, είμαι σε σένα σαν ξένος, σαν ξενιτεμένος, όπως όλοι οι πατέρες μου.
13. Κοιτάξτε μακριά μου για να μπορέσω να πάρω ανάσα, πριν φύγω και δεν υπάρχω πια.

Κάντε κλικ εδώ: Ψαλμός 26 - Λόγια αθωότητας και λύτρωσης

Ερμηνεία του Ψαλμού 39

Για να μπορέσετε να ερμηνεύσετε το πλήρες μήνυμα αυτού του ισχυρού Ψαλμού 39, δείτε την αναλυτική περιγραφή κάθε χωρίου παρακάτω:

Στίχος 1 - Θα πνίξω το στόμα μου

" Είπα, θα φυλάξω τους δρόμους μου, για να μην αμαρτάνω με τη γλώσσα μου- θα φυλάξω το στόμα μου με φίμωτρο, ενώ οι ασεβείς στέκονται μπροστά μου".

Σε αυτό το εδάφιο, ο Δαβίδ δείχνει αποφασισμένος να υποφέρει σιωπηλά, να καλύψει το στόμα του για να μην πει ανοησίες μπροστά στους ασεβείς.

Στίχοι 2 έως 5 - Κύριε, κάνε με να μάθω

" Με τη σιωπή παρέμεινα σαν ένας κόσμος- σιώπησα ακόμη και για τα καλά- αλλά ο πόνος μου γινόταν όλο και χειρότερος. Η καρδιά μου σκανδαλίστηκε μέσα μου- ενώ συλλογιζόμουν, η φωτιά άναψε- τότε με τη γλώσσα μου, λέγοντας, Κύριε, κάνε με να γνωρίσω το τέλος μου και το μέτρο των ημερών μου, για να γνωρίσω πόσο αδύναμος είμαι. Δες, μέτρησες τις ημέρες μου σε διάστημα- η ζωή μου είναι σαν ένα τίποτα μπροστά σου. Πραγματικά, κάθε άνθρωπος, όσο σταθερός κι αν είναι, είναι εντελώς ματαιόδοξος".

Αυτοί οι στίχοι συνοψίζουν ένα αίτημα του Δαβίδ προς τον Θεό να τον κάνει πιο ταπεινό, ενισχύει ότι όλη η δύναμη που ισχυρίζονται ότι έχουν οι άνθρωποι είναι καθαρή ματαιοδοξία, σαν κάτι που δεν έχει νόημα και περνάει γρήγορα.

Εδάφια 6 έως 8 - Η ελπίδα μου είναι σε σένα

" Σίγουρα κάθε άνθρωπος περπατάει σαν σκιά- σίγουρα ανησυχεί μάταια, συσσωρεύει πλούτη και δεν ξέρει ποιος θα τα πάρει. Τώρα, λοιπόν, Κύριε, τι ελπίζω; Η ελπίδα μου είναι σε σένα. Λύτρωσέ με από όλα τα παραπτώματά μου- μη με κάνεις όνειδος των ανόητων".

Σε αυτόν τον στίχο, ο Δαβίδ δείχνει πώς γνωρίζει ότι η μόνη του ευκαιρία για έλεος, η μόνη του ελπίδα. Ωστόσο, αυτός ο ψαλμός είναι ασυνήθιστος στο ότι αποκαλύπτει ότι ο Δαβίδ έχει προβλήματα με τις τιμωρίες που επιβάλλει ο Θεός. Βρίσκεται σε δίλημμα: δεν ξέρει αν πρέπει να ζητήσει βοήθεια από τον Θεό ή να Του ζητήσει να τον αφήσει ήσυχο. Αυτό δεν συμβαίνει σε κανέναν άλλο ψαλμό, γιατί σε όλους τους ψαλμούς ο Δαβίδ μιλάει για τον Θεό με πράξεις δοξολογίας.Στο τέλος αυτής της περικοπής, αναγνωρίζει την αμαρτία του, τις παραβάσεις του και παραδίδεται στο θείο έλεος.

Στίχοι 9 έως 13 - Άκουσε την προσευχή μου, Κύριε

" Είμαι άφωνος, δεν θα ανοίξω το στόμα μου- γιατί εσύ είσαι αυτός που ενήργησε, Πάρε το μαστίγιό σου από πάνω μου- λιποθύμησα από το χτύπημα του χεριού σου. Όταν με επιπλήξεις παιδεύεις έναν άνθρωπο για ανομία, καταστρέφεις, σαν σκώρος, ό,τι πολύτιμο έχει μέσα του- επειδή, πράγματι, κάθε άνθρωπος είναι ματαιότητα. Άκουσε την προσευχή μου, Κύριε, και κλίσε το αυτί σου στην κραυγή μου- μη σιωπήσεις στα δάκρυά μου- επειδή, είμαι σε σένα σαν ξένος, σαν ξενιτεμένος, όπως όλοι οι πατέρες μου. Κοίταξε μακριά μου για να πάρω ανάσα, πριν φύγω και δεν υπάρχω πια".

Ο Δαβίδ παρέμεινε σιωπηλός για αρκετό καιρό από τη θλίψη του, αλλά μπροστά σε τόσα βάσανα, δεν μπορούσε να σιωπήσει. Φωνάζει τον Θεό να τον σώσει, να πει κάτι και δείχνει μια απελπισμένη πράξη. Καθώς δεν ακούει απάντηση από τον Θεό, ζητάει από τον Θεό να τον λυπηθεί και να τον αφήσει ήσυχο. Ο πόνος και η αγωνία του Δαβίδ ήταν τόσο μεγάλος που αμφιβάλλει αν άξιζε να δεχτεί την τιμωρία και να περιμένει τηνθεϊκό έλεος.

Μάθετε περισσότερα :

• Ψαλμός 22: Λόγια αγωνίας και απελευθέρωσης
• Ψαλμός 23: Για να διώξετε το ψέμα και να προσελκύσετε την ασφάλεια
• Ψαλμός 24 - ύμνος για την άφιξη του Χριστού στην Αγία Πόλη