Psalmi 39 është një psalm mençurie në formën e një vajtimi personal. Është një psalm i pazakontë në shumë mënyra, veçanërisht pasi psalmisti i përfundon fjalët e tij duke i kërkuar Perëndisë që ta lërë të qetë. Kuptoni kuptimin e këtyre fjalëve të shenjta.

Fuqia e fjalëve të Psalmit 39

Lexo fjalët më poshtë me shumë besim dhe mençuri:

1. Unë thashë: Do të ruaj rrugët e mia që të mos mëkatoj me gjuhën time; Do ta mbaj gojën me surrat, ndërsa i ligu është para meje.
2. Me heshtjen isha si një botë; Madje heshta për të mirën; por dhimbja ime u përkeqësua.
3. Zemra ime digjej brenda meje; ndërsa po meditoja zjarri u ndez; pastaj me gjuhën time duke thënë:
4. Më bëj të njohur, o Zot, fundin tim dhe masën e ditëve të mia, që të di sa i dobët jam.
5. Ja, ti i ke matur ditët e mia; koha e jetës sime është si asgjë para teje. Në të vërtetë, çdo njeri, sado i vendosur të jetë ai, është krejtësisht kotësi.
6. Vërtet, çdo njeri ecën si një hije; në të vërtetë, më kot ai shqetësohet, grumbullon pasuri dhe nuk e di se kush do t'i marrë ato.
7. Tani, pra, o Zot, çfarë shpresoj unë? Shpresa ime është te ti.
8. Më çliro nga të gjitha shkeljet e mia; mos më bëj turpin e budallait.
9. Unë jam pa fjalë, nuk e hap gojën; sepse juje ti që veprove,
10. Më largo fshikullin tënd; Unë jam i lodhur nga goditja e dorës sate.
11. Kur e qorton njeriun me qortime për paudhësi, ti shkatërron si tenja atë që është e çmuar në të; me të vërtetë, çdo njeri është kotësi.
12. Dëgjo, o Zot, lutjen time dhe dëgjo britmën time; mos hesht para lotëve të mi, sepse unë jam një i huaj për ty, një pelegrin si të gjithë baballarët e mi.
13. Largoje shikimin tënd nga unë, që të ngushëllohem, para se ta lejoj unë shkoj dhe nuk do të jem më.

Kliko këtu: Psalmi 26 – Fjalët e pafajësisë dhe shëlbimit

Interpretimi i Psalmit 39

Në mënyrë që të mund të interpretoni të gjithë mesazhin e këtij Psalmi të fuqishëm 39, shikoni përshkrimin e detajuar të secilës pjesë të këtij pasazhi më poshtë:

Vargu 1 – Unë do të frenoj gojën time

“ 8 Unë thashë: "Do të ruaj rrugët e mia, që të mos mëkatoj me gjuhën time". Unë do ta mbaj gojën time me surrat, ndërsa i ligu është para meje.”

Në këtë varg, Davidi tregohet i vendosur të vuajë në heshtje, të mbulojë gojën e tij që të mos flasë marrëzi në përballë të ligjve.

Vargjet 2 deri në 5 — Më bëj të njohur, Zot

“ Me heshtjen isha si një botë; Madje heshta për të mirën; por dhimbja ime u përkeqësua. Zemra ime digjej brenda meje; ndërsa isha duke medituar,zjarri; pastaj me gjuhën time duke thënë; Më bëj të njohur, o Zot, fundin tim dhe masën e ditëve të mia, që të di sa i dobët jam. Ja, ti i ke matur ditët e mia me dorë; koha e jetës sime është si asgjë para teje. Në të vërtetë, çdo njeri, sado i vendosur të jetë, është krejtësisht kotësi.”

Këto vargje përmbledhin kërkesën e Davidit që Zoti ta bëjë atë më të përulur, ai e përforcon gjithë forcën që njerëzit thonë se kanë është kotësi e plotë, si diçka që nuk ka kuptim dhe kalon shpejt.

Vargjet 6 deri 8 – Shpresa ime është te ti

“ Vërtet, çdo njeri ecën si një hije; në të vërtetë, më kot ai shqetësohet, grumbullon pasuri dhe nuk e di se kush do t'i marrë ato. Tani, pra, Zot, çfarë pres? Shpresa ime është tek ju. Më çliro nga të gjitha shkeljet e mia; mos më bëj qortim të budallait.”

Në këtë varg, Davidi tregon se si e njeh shansin e tij të vetëm për mëshirë, shpresën e tij të vetme. Megjithatë, ky psalm është i pazakontë në atë që zbulon se Davidi ka probleme me ndëshkimet e Perëndisë. E gjen veten në dilemë: nuk di nëse t'i kërkojë ndihmë Zotit apo t'i kërkojë që ta lërë të qetë. Ky nuk është rasti në asnjë psalm tjetër, sepse në të gjithë ata Davidi flet për Perëndinë me vepra lavdërimi. Në fund të këtij fragmenti, ai e pranon mëkatin e tij, shkeljet e tij dhe e dorëzon veten në mëshirën ehyjnore.

Vargjet 9 deri 13 – Dëgjo, Zot, lutjen time

“ Unë jam pa fjalë, nuk e hap gojën; sepse ti je ai që veproi, Më largo fshikullin tënd; Më ka rënë të fikët nga goditja e dorës sate. Kur dënon njeriun me qortime për shkak të paudhësisë, shkatërron, si tenja, atë që është e çmuar në të; me të vërtetë çdo njeri është kotësi. Dëgjo, o Zot, lutjen time dhe dëgjo britmën time; mos hesht para lotëve të mi, sepse unë jam i huaj për ty, pelegrin si gjithë baballarët e mi. Largoje shikimin tënd nga unë, që të freskohem, para se të shkoj dhe të mos jem më.”

Davidi qëndroi i heshtur gjatë njëfarë kohe të mundimit të tij, por në përballë kaq shumë vuajtjeve, ai nuk mund ta mbyllte gojën. Ai bërtet që Zoti ta shpëtojë, Zoti të thotë diçka dhe tregon një veprim të dëshpëruar. Duke mos dëgjuar asnjë përgjigje nga Zoti, ai i kërkon Zotit që ta kursejë dhe ta lërë të qetë. Dhimbja dhe ankthi i Davidit ishin aq të mëdha sa ai dyshoi se ia vlente të pranonte dënimin dhe të priste mëshirën hyjnore.

Mëso më shumë :

• Psalmi 22: fjalët e ankthit dhe çlirimit
• Psalmi 23: Hidhni poshtë gënjeshtrën dhe fitoni siguri
• Psalmi 24 – lavdërimi i mbërritjes së Krishtit në qytetin e shenjtë