زبور 39 هڪ ذاتي ماتم جي صورت ۾ حڪمت جو زبور آهي. اهو ڪيترن ئي طريقن سان هڪ غير معمولي زبور آهي، خاص طور تي جيئن زبور پنهنجي لفظن کي ختم ڪري ٿو خدا کان پڇڻ لاء هن کي اڪيلو ڇڏي. انھن مقدس لفظن جي معنيٰ سمجھو.

زبور 39 جي لفظن جي طاقت

ھيٺ ڏنل لفظن کي وڏي ايمان ۽ دانائيءَ سان پڙھو:

1. مون چيو: مان پنھنجي واٽن جي حفاظت ڪندس، متان پنھنجي زبان سان گناھ ڪريان. مان پنهنجي وات کي منهن سان ڍڪي ڇڏيندس، جڏهن ته بڇڙا منهنجي اڳيان آهن. مان چڱائي جي باري ۾ به خاموش رهيس. پر منهنجو درد وڌندو ويو. 10>7>8>منهنجي دل منهنجي اندر ۾ جلي وئي. جڏهن مان غور ڪري رهيو هوس ته باهه ٻاري وئي. پوءِ منهنجي زبان سان چيائين؛ ”اي رب، منهنجي پڇاڙي ۽ منهنجي ڏينهن جو اندازو ڪر، ته مون کي خبر پوي ته مان ڪيترو ڪمزور آهيان.
2. 8>ڏس، تو منھنجا ڏينھن ماپيا آھن. منهنجي زندگي جو وقت توهان جي اڳيان ڪجهه به ناهي. حقيقت ۾، هر ماڻهو، چاهي ڪيترو به مضبوط هجي، بلڪل باطل آهي. حقيقت ۾، هو بيڪار پريشان، دولت گڏ ڪري ٿو، ۽ نه ڄاڻندو آهي ته ڪير وٺندو. منهنجي اميد تو ۾ آهي. 10>7>8>مون کي منهنجي سڀني گناهن کان ڇوٽڪارو ڏي. مون کي بيوقوف جي ملامت نه بڻاءِ.
3. مان گونگو آهيان، مان پنهنجو وات نٿو کولي. ڇاڪاڻ ته توهاناهو تون آهين جنهن عمل ڪيو، 10>7>8>پنهنجو عذاب مون تان هٽايو. مان تنهنجي هٿ جي لڳڻ کان بي هوش ٿي ويس.
4. جڏهن تون انسان کي بدڪاريءَ لاءِ ملامتين سان تاڙيون وڄائيندو آهين، تڏهن تون هن جي اندر جي قيمتي شيءِ کي ڪڇ وانگر تباهه ڪري ڇڏيندو آهين. حقيقت ۾، هر انسان باطل آهي. 10>7>8>اي رب، منهنجي دعا ٻڌ، ۽ منهنجي فرياد تي پنهنجو ڪنڌ جهڪاءِ. منهنجي ڳوڙهن جي اڳيان خاموش نه ره، ڇو ته مان توهان لاءِ اجنبي آهيان، منهنجي سڀني ابن ڏاڏن وانگر هڪ حاجي آهيان. مان وڃان ٿو ۽ وڌيڪ نه ٿيندس.

هتي ڪلڪ ڪريو: زبور 26 – معصوميت ۽ نجات جا لفظ

تشريف زبور 39

تنھنڪري توھان ھن طاقتور زبور 39 جي پوري پيغام جي ترجماني ڪري سگھوٿا، ھيٺ ڏنل ھن اقتباس جي ھر حصي جي تفصيلي وضاحت کي ڏسو:

آيت 1 – مان پنھنجي وات کي لت لڳندس

“ 8مون چيو تہ ”آءٌ پنھنجين رستن جي حفاظت ڪندس، متان پنھنجي زبان سان گناھہ ڪريان. مان پنهنجي وات کي منهن سان ڍڪي ڇڏيندس، جڏهن ته بدڪار منهنجي اڳيان آهي. ”

هن آيت ۾، دائود پاڻ کي خاموشيءَ سان برداشت ڪرڻ جو عزم ڏيکاري ٿو، پنهنجي وات کي ڍڪڻ لاءِ ته جيئن اندر ۾ بکواس نه ڳالهائي. بدڪارن جي اڳيان.

آيتون 2 کان 5 - مون کي سڃاڻي، رب

“ خاموشي سان مان هڪ دنيا وانگر هوس. مان چڱائي جي باري ۾ به خاموش رهيس. پر منهنجو درد وڌيڪ خراب ٿي ويو. منهنجي دل منهنجي اندر ۾ سڙي وئي. جڏهن مان غور ڪري رهيو هوس، تهباهه؛ پوءِ منهنجي زبان سان چيائين؛ 9><8 9 ڏس، تو منھنجي ڏينھن کي ھٿ سان ماپيو آھي. منهنجي زندگي جو وقت توهان جي اڳيان ڪجهه به ناهي. درحقيقت، هر ماڻهو، چاهي ڪيترو به مضبوط هجي، بلڪل باطل آهي.“

اهي آيتون دائود جي ان درخواست جو خلاصو ڪن ٿيون ته خدا کيس وڌيڪ عاجز بڻائي، هو ان ڳالهه کي وڌيڪ مضبوط ڪري ٿو ته مردن جو چوڻ آهي ته انهن وٽ تمام گهڻي طاقت آهي. سراسر باطل آهي، اهڙي شيءِ جنهن جو ڪو به مطلب ناهي ۽ جلدي گذري وڃي ٿو.

آيتون 6 کان 8 – منهنجي اميد تو ۾ آهي

“ بيشڪ، هر ماڻهو پاڇي وانگر هلندو آهي. حقيقت ۾، هو بيڪار پريشان، دولت گڏ ڪري ٿو، ۽ نه ڄاڻندو آهي ته ڪير انهن کي وٺندو. 9> 8 پوءِ پوءِ اي خداوند، مون کي ڪهڙي اميد آهي؟ منهنجي اميد تو ۾ آهي. مون کي منهنجي سڀني گناهن کان ڇوٽڪارو ڏي. مون کي بيوقوف جي ملامت نه بڻايو. ”

هن آيت ۾، ڊيوڊ ڏيکاري ٿو ته هو ڪيئن ڄاڻي ٿو ته هن جي رحم جو واحد موقعو، هن جي واحد اميد. بهرحال، هي زبور غير معمولي آهي انهي ۾ اهو ظاهر ڪري ٿو ته دائود کي خدا جي سزا سان مسئلا آهن. هو پاڻ کي مشڪل ۾ ڳولي ٿو: هن کي خبر ناهي ته خدا کان مدد گهري يا کانئس پڇي ته کيس اڪيلو ڇڏي ڏي. اهو معاملو ڪنهن ٻئي زبور ۾ ناهي، ڇاڪاڻ ته انهن سڀني ۾ دائود خدا جي ساراهه جي عملن سان ڳالهائيندو آهي. هن اقتباس جي آخر ۾، هو پنهنجي گناهن کي تسليم ڪري ٿو، پنهنجي حدن کي، ۽ پنهنجو پاڻ کي خدا جي رحم جي حوالي ڪري ٿو.خدائي.

آيتون 9 کان 13 - ٻڌو، رب، منهنجي دعا

“ مان گونگو آهيان، مان پنهنجو وات نٿو کولي. ڇالاءِ⁠جو تون ئي آھين جنھن عمل ڪيو آھي، پنھنجو عذاب مون تان هٽايو. تنهنجي هٿ جي ڌڪ سان مان بي هوش ٿي ويو آهيان. 9>8>جڏھن توھان ماڻھوءَ کي بدڪاريءَ جي ڪري ملامتن سان سزا ڏيندا آھيو، تڏھن ڪڇ وانگر ناس ڪندا آھيو، جيڪو ھن ۾ قيمتي آھي. بيشڪ هر ماڻهو بيوقوف آهي. اي منهنجا مالڪ، منهنجي دعا ٻڌ، ۽ منهنجي فرياد تي پنهنجو ڪنڌ جهڪاءِ. منهنجي ڳوڙهن جي اڳيان خاموش نه ڪر، ڇو ته مان توهان لاء اجنبي آهيان، منهنجي سڀني ابن ڏاڏن وانگر هڪ حاجي آهيان. 9><8 ايتري تڪليف جي منهن ۾، هو خاموش نه ٿي سگهيو. هو خدا جي لاءِ روئي ٿو ته هن کي بچائي، خدا لاءِ ڪجهه چوڻ لاءِ، ۽ هو هڪ خطرناڪ عمل ڏيکاري ٿو. خدا کان ڪوبه جواب نه ٻڌي، هو خدا کان پڇي ٿو ته هن کي بچايو ۽ هن کي اڪيلو ڇڏي. ڊيوڊ جو درد ۽ ڏک ايترو ته وڏو هو جو هن شڪ ڪيو ته اهو سزا قبول ڪرڻ ۽ خدا جي رحمت جو انتظار ڪرڻ جي لائق آهي.

وڌيڪ سکو:

• زبور 22: لفظ تڪليف ۽ نجات جو
• زبور 23: ڪوڙ کي پري ڪريو ۽ سيڪيورٽي کي راغب ڪريو
• زبور 24 - پاڪ شهر ۾ مسيح جي آمد جي ساراهه