زبور 116 ٻين کان ٿورو مختلف آهي، جيئن اهو هڪ مسيحي زبور آهي، ۽ ايسٽر زبور مان هڪ آهي. گهڻو ڪري، اهو يسوع مسيح ۽ سندس شاگردن پاران ڳايو ويو هو جنهن رات هو عيد فصح ملهائي رهيو هو، جنهن رات هن کي پڻ گرفتار ڪيو ويندو. اچو ته هتي سکون ۽ آيتن جي تشريح ڪريون ۽ ان جي پيغام کي سمجھون.

زبور 116 — حاصل ڪيل نعمتن لاءِ ابدي شڪرگذار

هي هڪ تمام خاص زبور آهي، نه رڳو ان جي يسوع سان وابستگي جي ڪري، پر ڇاڪاڻ ته اهو خدا جي هٿ سان، مصر کان اسرائيل جي آزاديء جو هڪ گيت سمجهي وڃي ٿو. اهو پڻ شڪرگذار جو زبور آهي، ۽ هميشه ذاتي طور تي ان احساس جي اظهار جي طور تي ڳايو وڃي ٿو. عيد فصح تي، زبور 116 عام طور تي کاڌي کان پوءِ پڙهيو ويندو آهي، ۽ بعد ۾ شراب جو ٽيون پيالو: نجات جو پيالو.

مان رب سان پيار ڪريان ٿو، ڇاڪاڻ ته هن منهنجو آواز ۽ منهنجي دعا ٻڌي آهي.

موت جي تارن مون کي گهيري ورتو، ۽ دوزخ جي عذاب مون کي پڪڙيو. مون کي ڏک ۽ ڏک ڏٺا.

پوءِ مون رب جو نالو وٺي چيو: اي رب، منهنجي جان ڇڏاءِ.

رب رحمدل ۽ صالح آهي. اسان جو خدا رحم ڪري ٿو.

رب سادو کي بچائيندو آهي. مون کي اڇلايو ويو، پر هن مون کي بچايو.

منهنجي روح، پنهنجي آرام ڏانهن موٽ، ڇو ته رب توهان کي سٺو ڪيو آهي.

ڇو ته تو منهنجي روح کي موت کان بچايو آهي، منهنجي اکين. ڳوڙها کان، ۽ منهنجي1>

مان جيئرن جي سرزمين ۾ خداوند جي سامهون ھلندس. 1>

مون ايمان آندو، تنھنڪري مون ڳالھايو آھي. مان ڏاڍو پريشان ٿيس.

مون جلدي ۾ چيو، سڀ ماڻهو ڪوڙا آهن.

آئون رب کي ڇا ڏيان انهن سڀني چڱن ڪمن جو جيڪو هن مون سان ڪيو آهي؟

آئون ڇوٽڪاري جو پيالو کڻندس، ۽ مان خداوند جي نالي تي سڏيندس.

آئون رب جي اڳيان سندس سڀني ماڻھن جي حضور ۾ پنھنجو واعدو پورو ڪندس.

رب جي نظر ۾ قيمتي آهي سندس بزرگن جو موت. مان تنهنجو خادم آهيان، تنهنجي ٻانهن جو پٽ. تو منهنجي بندن کي ٽوڙي ڇڏيو آهي.

مان توهان کي ساراهه جون قربانيون پيش ڪندس، ۽ مان رب جي نالي سان سڏيندس.

آئون سڀني جي حضور ۾ رب جي آڏو پنهنجون واعدو ادا ڪندس. منھنجا ماڻھو،

خداوند جي گھر جي درٻار ۾، توھان جي وچ ۾، اي يروشلم. رب جي ساراهه ڪريو.

تفسير زبور 116

اڳتي، زبور 116 بابت ٿورو وڌيڪ ظاهر ڪريو، ان جي آيتن جي تفسير ذريعي. غور سان پڙهو!

آيت 1 ۽ 2 – مان هن کي سڏيندو رهندس جيستائين مان جيئرو آهيان

“مون کي رب سان پيار آهي، ڇاڪاڻ ته هن منهنجو آواز ۽ منهنجي دعا ٻڌي آهي. ڇاڪاڻ ته هن پنهنجو ڪن مون ڏانهن ڪيو؛ تنهن ڪري مان هن کي سڏيندو رهندس جيستائين مان جيئرو آهيان.“

زبور 116 جوش ۽ جذبي جي لهجي ۾ شروع ٿئي ٿو، خدا جي محبت جي واضح طور تي ڳالهائيندي. اھو جيڪو پنھنجي قوم جي درخواستن ۽ تڪليفن کي پورو ڪرڻ لاءِ جھڪي ٿو.

آيتون 3 کان 6 - اي خداوندمنهنجي روح کي نجات ڏي

”موت جي رسي مون کي گهيري ورتو، ۽ دوزخ جي عذاب مون کي پڪڙي ورتو. مون کي تنگي ۽ اداس مليو. پوءِ مون رب جي نالي تي سڏيو، چيو: اي پالڻھار، منھنجي روح کي نجات ڏي. ٻاجھارو پالڻھار ۽ صالح آھي. اسان جو خدا رحم ڪري ٿو. رب سادن کي بچائيندو آهي. مون کي اڇلايو ويو، پر هن مون کي بچايو. ”

جڏهن آيت ”موت جي تارن“ جو ذڪر ڪري ٿي، اهو زبور جي طرف کان مصيبت جي تجربي ڏانهن اشارو ڪري رهيو آهي، هڪ ويجهو موت جي صورتحال. آخر ۾، آيت اسان کي سادگي جي باري ۾ ٻڌائي ٿي، جنهن جو مطلب هتي اهو آهي جيڪو معصوم، پاڪ، صاف، بي عيب دل سان.

”منھنجي جان، پنھنجي آرام ڏانھن موٽي وڃ، ڇاڪاڻ⁠تہ خداوند توھان کي چڱو ڪيو آھي. ڇاڪاڻ ته تو منهنجي روح کي موت کان، منهنجي اکين کي ڳوڙها کان، ۽ منهنجي پيرن کي گرڻ کان بچايو آهي. مان جيئرن جي ملڪ ۾ خداوند جي منهن جي اڳيان ھلندس. مون يقين ڪيو، ان ڪري مون ڳالهايو. مون کي ڏاڍي تڪليف هئي. ”

هتي زبور پنهنجي روح سان ڳالهائي ٿو، اهو ٻڌائي ٿو ته اهو وقت آرام ڪرڻ جو آهي، ڇاڪاڻ ته خدا موجود آهي، ۽ ان جي سٺي سنڀال ڪرڻ جو اشارو ڏئي ٿو. ڇوٽڪاري جي هن نعمت ڳوڙها وهايا، موت جي غمگين جذبن جي حوالي سان، ۽ سڄي زندگي جي غلطين لاءِ.

آخرڪار، زبور نگار ان ڳالهه جي تصديق ڪري ٿو ته هو مڃي ٿو، کيس اميد آهي، ۽ انهي طريقي سان هو ڪندو. جيئرن جي وچ ۾ گھمڻ جاري رکو.

آيتون 11 کان 13 – آسمان رب جا آسمان آھن

“مون چيوجلدي: سڀ مرد ڪوڙا آهن. مان رب کي ڇا ڏيان انهن سڀني فائدن لاءِ جيڪي هن مون لاءِ ڪيا آهن؟ مان ڇوٽڪاري جو پيالو کڻندس، ۽ مان رب جي نالي تي سڏيندس."

جيتوڻيڪ توهان محسوس ڪيو ته توهان ڪنهن ٻئي تي ڀروسو نه ٿا ڪري سگهو، ڄاڻو ته رب ۾، اهو هميشه لاء محفوظ آهي توهان جي جاء تي. ڀروسو. پوءِ، انهن آيتن ۾، ”جيڪو آءٌ ڏيندس“ جي اظهار کي زبور ڏيندڙ جي رب جي عبادت ڪرڻ جو قسم کڻي سمجهي سگهجي ٿو- ممڪن طور بلند آواز سان ۽ وفادارن جي اڳيان. رب، رب

"مان رب جي آڏو پنهنجون واعدو هن جي سڀني ماڻهن جي حضور ۾ ادا ڪندس. رب جي نظر ۾ قيمتي آهي سندس بزرگن جو موت. اي منهنجا مالڪ، بيشڪ مان تنهنجو خادم آهيان. مان تنهنجو خادم آهيان، تنهنجي ٻانهن جو پٽ. تو منهنجون پٽيون کولي ڇڏيون. مان توهان کي ساراهه جون قربانيون پيش ڪندس، ۽ مان رب جي نالي تي سڏيندس. مان پنھنجي واعدن کي پنھنجي سڀني ماڻھن جي حضور ۾ خداوند جي گھر جي درٻار ۾، توھان جي وچ ۾، اي يروشلم ۾ ادا ڪندس. رب جي ساراهه ڪريو. ”

آخري آيتن ۾، زبور پاڻ کي رب جو خادم قرار ڏئي ٿو ۽، ان کان پوءِ، چوي ٿو ته هو رب ڏانهن پنهنجون واعدو ادا ڪندو. هن جو مطلب آهي ته هو مندر ۾ پنهنجي ساراهه پيش ڪرڻ جو ارادو رکي ٿو.

وڌيڪ سکو:

• سڀني زبور جو مطلب: اسان گڏ ڪيو آهي 150 زبور توهان لاءِ
• ٻارن لاءِ طاقتور دعا
• ٽريزينا ڊي سانتو انتونيو: وڏي فضل لاءِ